Stichting Coldcasezaken roept op: digitaliseer en publiceer coldcase-dossiers van verkrachtingen!
Op 4 februari 2025 berichtte het tv-programma Opsporing Verzocht over een nog altijd onopgeloste verkrachtingszaak uit november 1995. Om precies te zijn: op 5 november dat jaar werd een 17-jarig meisje verkracht in Amersfoort. Het slachtoffer had die avond opgepast en werd rond 23:30 uur door de oppasmoeder in het centrum van de stad afgezet, waarna ze nog even met vrienden naar een kroeg ging. Toen ze rond vijf uur ’s ochtends naar huis liep, werd ze op de Utrechtseweg overmeesterd door een nog altijd onbekende man, en bij het nabijgelegen viaduct verkracht.
Opvallend detail: de dader had vermoedelijk een prothese — een nep-hand — waarover hij na de gruwelijke daad nog even een gezellig praatje probeerde aan te knopen met het slachtoffer. In Opsporing Verzocht vraagt de politie opnieuw om tips, in de hoop de dader alsnog te kunnen identificeren.
Geweldig toch? Dat men het na dertig jaar nog eens probeert. En nee, dat bedoel ik niet sarcastisch. Iedereen met een béétje rechtvaardigheidsgevoel hoopt dat die vieze smeerlap alsnog wordt opgepakt. Het bracht mij op het idee om ook oude verkrachtingszaken aan onze website toe te voegen, in de hoop op tips die leiden naar de daders.
Natuurlijk heb ik het dan niet over recente zaken, maar juist over zaken die jaren geleden hebben plaatsgevonden en waarvan de dader ermee is weg-gekomen. Maar om hoeveel dossiers gaat het dan eigenlijk? Eerlijk gezegd had ik daar geen idee van. Ik heb het niet over grensoverschrijdend gedrag of een ongewenste knijp in de billen, maar over seksuele penetratie tegen de wil van het slachtoffer.
Tot mijn schrik lees ik tijdens mijn onderzoek dat er in Nederland naar schatting 15.000 tot 20.000 verkrachtingen per jaar plaatsvinden. Een bizar en schokkend aantal. De meeste slachtoffers zijn meisjes tussen de 12 en 18 jaar. Slechts een klein deel daarvan doet aangifte: naar schatting tussen de 8% en 10%. Omdat sommige vrouwen meerdere keren slachtoffer worden van dezelfde dader, ga ik (conservatief) uit van ongeveer 10.000 unieke slachtoffers per jaar.
Slechts een kwart (24%) van de gemelde zedenzaken wordt volgens mijn bronnen opgelost. Dat betekent dat 3 op de 4 daders nooit worden gepakt en gewoon verder leven, terwijl hun slachtoffer levenslang met de ernstige gevolgen, zoals trauma en depressies, blijft zitten.
Als er dus elk jaar zo’n 1.000 verkrachtingszaken onopgelost blijven, dan heb ik als ik de periode 1990–2005 zou nemen, te maken met zo’n 15.000 onopgeloste zaken. Een immens aantal. Maar ik dacht: laat ik beginnen met die ene zaak die op 4 februari 2025 werd behandeld in Opsporing Verzocht.
Voordat ik begin, kijk ik nog even op politie.nl, op zoek naar meer onopgeloste verkrachtingszaken. Want dat zijn er dus vele duizenden, weten we nu. Tot mijn ontsteltenis krijg ik drie zoekresultaten te zien wanneer ik ‘verkracht’ intik. De zaak van het 17-jarige meisje uit Amersfoort zit erbij. En nog twee andere zaken. Wanneer ik 'verkrachting' intyp verschijnen er 18 zoekresultaten, waarvan twee daadwerkelijk over een verkrachtingszaak gaan.
Waarom staan er in totaal maar vijf van deze zaken op de website van de politie? Van onze politie, die er is om boeven op te sporen? Waar zijn de rest van die dossiers? Waarom staan er maar vijf online van de vele duizenden?! Ik vind dit echt bizar. Doe ik iets fout? Heb ik een typefout gemaakt of zo?
Nee. Er staan letterlijk vijf zaken op politie.nl. De andere tienduizenden liggen blijkbaar ergens in een oude kartonnen doos weg te rotten. Ik begrijp echt dat de politie het druk heeft — weinig mankracht, weinig tijd, weinig geld. Maar deze ernstige zaken, waarvan de daders zware celstraffen verdienen, moeten online komen, en feitelijk betekent dat: alle dossiers digitaliseren. Zo snel mogelijk. Desnoods wil ik persoonlijk helpen. Zeg het maar, politie. Met alle respect: onderneem actie.
Reactie plaatsen
Reacties