Gister was een belangrijke dag, want toen werd bekendgemaakt dat Eva Maria Pommer de overleden vrouw is die op 4 juli 2004 werd aangetroffen in de Wassenaarse duinen, en wier naam meer dan 21 jaar onbekend bleef.De onderstaande foto werd ruim zeven maanden geleden, op 20 februari, gemaakt in het Duitse Bottrop. Op dat moment stond ik – Sander Meyer – voor de deur van de woning van Eva Maria Pommer. Nadat de stichting een interessante tip had gekregen, deed ik daar onderzoek naar de vraag of deze vrouw mogelijk de onbekende vrouw uit Wassenaar was.Gister was er veel aandacht voor de identificatie. Talloze kranten, binnen én buiten Nederland, schreven over het feit dat Eva Maria eindelijk was geïdentificeerd. Er hebben veel mensen en instanties keihard gewerkt aan dit resultaat, en dat was ook te lezen. Althans, men schreef over het grote succes van de Identify Me-campagne, en over hoe de politie tot de ontknoping was gekomen. Allemaal volledig verdiend! Maar er was toch wel een opvallend patroon in de meeste kranten: het belangrijke werk van Stichting Coldcasezaken werd in veruit de meeste gevallen teruggebracht tot één of maximaal twee zinnetjes. Meestal stond er alleen dat de stichting ‘de gouden tip’ gaf.

Op 4 november markeert Stichting Coldcasezaken, onder leiding van Sander Meyer, informeel de Onbekende Doden Dag. Een dag die volledig draait om respect, aandacht en zichtbaarheid voor mensen die zijn overleden zonder dat hun identiteit bekend is. Vaak hebben deze mensen geen naam of gezicht in de publieke ruimte, maar zij waren mensen met families, vrienden en een leven dat betekenis had. Op een bepaald moment in hun leven ging er iets mis, en bij elk van hen gebeurde dat op een andere manier. Ze raakten familie en vrienden uit het oog en bevonden zich op een plek die voor hen vreemd was, maar waar ze juist daar om het leven kwamen. Ze lieten ouders, broers en zussen, neven en nichten, vrienden en collega’s achter met talloze vragen. Veel families zijn jarenlang op zoek naar deze mensen, maar vaak weten zij niet waar te beginnen, krijgen ze geen hulp en hebben ze geen middelen voor grote zoekacties. Uit eigen ervaring weet ik wat dit doet met een familie; ik heb de frustratie, het verdriet en de wanhoop gezien.De onbekende doden die in Nederland, België of andere landen worden gevonden, worden uiteindelijk begraven in een anoniem graf, vaak na een begrafenis waarbij een onbekende een gedicht voorlas en slechts enkele politieagenten aanwezig waren. Tegenwoordig doet de politie veel moeite om deze mensen hun naam terug te geven, maar dat lukt niet altijd. Het is goed voor te stellen dat dit vroeger, zonder digitale middelen, nog veel moeilijker was. Zaken stapelen zich snel op, en de politie moet doorgaan. Het leven gaat door. Maar voor de onbekende doden niet. Zij liggen vanaf dat moment in een naamloos graf te wachten op degene die zich inzet om hen in ere te herstellen: op de persoon of organisatie die hun familie weet te traceren. Het creëren van een Nationale Dag voor deze vergeten mensen is volgens mij een enorme stap, die de kans vergroot dat zogenaamde ‘John en Jane Does’ hun eigen naam terugkrijgen en hun familie weer vinden.De Onbekende Doden Dag is bedoeld om stil te staan bij deze vergeten zielen. We tonen subtiel hun gezichten, delen hun verhalen en maken duidelijk dat achter elk onbekend lichaam een familie kan staan die op zoek is naar antwoorden. Het is een dag van respect en bewustwording, zonder ceremonies, maar met nadruk op menselijke waardigheid en het belang van zichtbaarheid.Ik heb voor 4 november gekozen omdat het herfst is, een periode van bezinning. De dag voelt treurig, maar ook mooi. Zoals bladeren ooit aan een boom hingen en later anoniem op de grond vallen, zo maakten onbekende doden ooit deel uit van een familie en leefden zij hun leven, tot ze uiteindelijk zonder naam ter ruste werden gelegd. De boom symboliseert de familie, die achterblijft terwijl het leven van hun geliefde langzaam opgaat in de aarde. Deze datum vangt die symboliek en nodigt uit tot respect en aandacht.Wij willen graag dat 4 november officieel wordt erkend als Nationale Onbekende Doden Dag. Zo’n erkenning maakt het mogelijk landelijke aandacht te creëren en instellingen zoals scholen, gemeenten en organisaties actief bij dit initiatief te betrekken. Het is een stap naar een samenleving die niemand vergeet, ook niet degenen die anoniem zijn overleden. Daarom zullen wij een formele aanvraag indienen bij de Rijksoverheid en nodigen wij overheden, gemeenten en andere partners uit om deze dag samen met ons zichtbaar te maken en te ondersteunen. Op termijn hopen wij dat deze dag ook internationaal wordt erkend, want overal ter wereld worden onbekende doden vaak in anonieme graven ter ruste gelegd en verdienen zij aandacht, respect en herinnering.Voor nu noteren wij 4 november informeel in onze agenda en vragen we iedereen deze dag aandacht te geven: om stil te staan bij het leven en verhaal van onbekende doden, en bij de onvervulde zoektocht van hun nabestaanden. Want ieder mens verdient herinnering, een gezicht en een plek in ons collectief geheugen – ook wanneer de wereld hen vergeten lijkt.Sander MeyerDirecteur, Stichting Coldcasezaken

Imelda Beccero was een jonge vrouw die in de Filipijnen hard werkte om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze werd verleid om naar Nederland te komen, in de hoop meer te verdienen, zodat ze haar familie thuis kon ondersteunen en een beter leven kon opbouwen. Maar in plaats van het beloofde geluk, werd haar paspoort bij aankomst direct afgepakt en werd ze gedwongen tot prostitutie. Ze raakte verstrikt in een uitzichtloze situatie waarvan het bijna onmogelijk leek om ooit te ontsnappen.Toch leek het geluk eindelijk weer even haar kant op te komen toen ze Jaap G. ontmoette in de seksclub waar ze werkte. Hij leek een aardige man die haar misschien uit haar benarde situatie kon halen. Ze trouwde met hem en kreeg weer hoop op een fijne toekomst. Maar de illusie was van korte duur, want Jaap was helemaal geen goede echtgenoot. Hij mishandelde en bedroog haar en het huwelijk werd bovendien bemoeilijkt doordat zijn ex, Judy, gewoon bij hen over de vloer bleef komen. Imelda schreef vaak aan haar zus op de Filipijnen over de ellende waarin ze zat en hoe ze een hekel had aan Jaap en zijn ex. Toch kreeg ze met Jaap een dochtertje, een lichtpuntje dat haar de kracht gaf om door te vechten.In mei 1993 ging het gezin mee met de ferry naar Engeland, maar op de terugweg naar Nederland gebeurde er iets vreselijks. Imelda verdween spoorloos. 

Een kort poosje terug publiceerde Stichting Coldcasezaken meer dan 50 nieuwe reconstructiefoto's van ongeïdentificeerde doden, waardoor de kans op herkenning significant steeg ten opzichte van de oude foto's en tekeningen van daarvoor. Foto's van dode mensen — daar kijkt niemand graag naar. En tekeningen van een vaag persoon trekken ook nauwelijks aandacht. Levensechte reconstructies doen dat wél. Ze kunnen bovendien massaal gedeeld worden in de media, iets wat met foto's van overleden personen simpelweg niet mogelijk is. Een groot voordeel natuurlijk.Nadat diverse Nederlandse kranten over de nieuwe foto's schreven, kwamen er meteen tips binnen, waaronder sterke aanwijzingen over de mogelijke identiteit van een Hindoestaanse man. Die media-aandacht kwam niet uit het niets. Enkele dagen daarvoor hadden we een persbericht gestuurd naar tientallen redacties, met daarin een downloadlink naar alle nieuwe foto's, zodat ze die vrij konden gebruiken ten behoeve van de identificatie van de slachtoffers. Het was mooi om te zien dat veel media daar direct gehoor aan gaven.

Vandaag bracht Stichting Coldcasezaken een eerste, nog incomplete lijst naar buiten van cold cases waarvoor nog geen gedetailleerd dossier op onze website is verschenen. Het gaat om ongeveer zestig misdrijven en tien onopgeloste vermissingen. En hoewel dat al een flink aantal lijkt, vormt het — natuurlijk samen met onze 253 reeds behandelde dossiers — nog maar een fractie van de complete lijst met cold cases in Nederland, waarvan het totale aantal wordt geschat op (veel) meer dan 1700.We zouden deze lijst graag aanvullen met nog veel meer zaken, zodat mensen erover kunnen lezen en bovenal over kunnen tippen. Maar daarbij stuiten we op één groot probleem: waar zijn al die (honderden) andere zaken?Natuurlijk weten we bij de stichting inmiddels in welke hoeken en kiertjes we moeten zoeken om verborgen- door de politie, media en maatschappij compleet linksgelaten zaken te vinden. Maar zelfs in die donkere plekken wordt het uiteindelijk lastig. We stuiten in veruit de meesten gevallen op 'halve zaken'. Ik zal een voorbeeld geven.

Op 4 februari 2025 berichtte het tv-programma Opsporing Verzocht over een nog altijd onopgeloste verkrachtingszaak uit november 1995. Om precies te zijn: op 5 november dat jaar werd een 17-jarig meisje verkracht in Amersfoort. Het slachtoffer had die avond opgepast en werd rond 23:30 uur door de oppasmoeder in het centrum van de stad afgezet, waarna ze nog even met vrienden naar een kroeg ging. Toen ze rond vijf uur ’s ochtends naar huis liep, werd ze op de Utrechtseweg overmeesterd door een nog altijd onbekende man, en bij het nabijgelegen viaduct verkracht.Opvallend detail: de dader had vermoedelijk een prothese — een nep-hand — waarover hij na de gruwelijke daad nog even een gezellig praatje probeerde aan te knopen met het slachtoffer. In Opsporing Verzocht vraagt de politie opnieuw om tips, in de hoop de dader alsnog te kunnen identificeren.

Op 11 januari 1982 doet men in Amsterdam een verrassende ontdekking bij een poging om een monumentaal pand aan de Oudezijds Achterburgwal 143 te renoveren. In de kelder van het gebouw ligt, gewikkeld in een deken, het gemummificeerde lichaam van een onbekende man. Het stoffelijk overschot weegt nog maar 14 kilo en moet al jarenlang in de kelder liggen.

De maand januari is alweer voorbij, en zoals je kunt zien, is het achter de schermen druk geweest. Er is al een tijdje geen blog meer online gekomen – waarvoor mijn excuses! Eerlijk gezegd weet ik soms niet goed waarover ik moet schrijven. Er zijn natuurlijk talloze interessante onderwerpen, maar niet alles past bij de website. Een paar weken geleden vroeg ik een bevriende misdaadjournalist – een kei-goeie – of hij misschien interesse had in een wekelijkse of maandelijkse column op deze website. Helaas gaf hij aan daar te weinig tijd voor te hebben. Toch vind ik het nog steeds een goed idee om een soort gastcolumn te maken, waarin verschillende mensen hun visie delen. Wat vinden jullie hiervan? En wie zou ik moeten vragen?Deze blogs zijn eigenlijk net zoals een column bedoeld: een informeel stukje tekst waarin ik bespreek wat er achter de schermen gebeurt, schrijf over een interessant onderwerp of kritische vragen stel over bepaalde zaken. Nu de maand januari erop zit, blik ik terug op hoe deze voor ons is verlopen.

Beste bezoeker, trouwe lezer,De feestdagen zijn aangebroken en over een paar weken ruilen we 2024 alweer in voor 2025. Via dit bericht en onze (hopelijk originele) kerstkaart willen we iedere bezoeker, volger en ondersteuner fijne kerstdagen en een gelukkig, gezond nieuwjaar wensen. (tekst gaat door onder kaart)

Dat was hem dan, de maand november 2024.Een maand die voor mijn gevoel snel voorbij is gegaan. Maar voor nabestaanden van cold cases is dit vaak anders. Zij worden iedere dag geconfronteerd met frustratie en wanhoop omdat de moord of verdwijning van hun geliefde nog steeds niet is opgelost. In de meeste gevallen is er geen actief politieonderzoek meer, omdat alle aanknopingspunten zijn uitgeput. Het moet verschrikkelijk voor hen zijn. En nu breekt de feestdagenperiode aan, voor velen de gezelligste tijd van het jaar, maar voor nabestaanden vaak een zware en emotionele maand. Het gemis wordt dan extra voelbaar.'Nieuwe cold case zaken'In november heb ik mijn best gedaan om weer een aantal nieuwe zaken op de website te plaatsen. Stuk voor stuk zaken die aandacht verdienen. Zo schreef ik over de cold case van Michel Rubarth, die op 17 november zijn nachtdienst op een opvallende manier verliet en nooit meer thuiskwam. Het is een vreemde zaak, vooral omdat zijn persoonlijke bezittingen, zoals zijn huissleutels en portemonnee, later via de brievenbus bij zijn schoonmoeder werden achtergelaten.

Een tip uit 2020?

MaandblogDe maand oktober is weer voorbij, en dat betekent dat het tijd is voor een nieuwe ‘maandblog’.Waarom schrijf ik elke maand een nieuwe blog? Omdat ik het belangrijk vind om openheid te tonen naar de buitenwereld. Wat speelt er bij ons op de achtergrond? Waar hebben we ons mee beziggehouden? En hoeveel mensen hebben de website de afgelopen maand bezocht? Dit zijn zomaar wat onderwerpen die ik graag met jullie deel.Diverse onderzoekenOktober was een maand waarin ik en het gemotiveerde team van de stichting ons hebben verdiept in diverse zaken. Een van die zaken is bijvoorbeeld het “kelderlijk,” dat in 1982 geheel gemummificeerd werd gevonden in een oud Amsterdams krakerspand. Deze man bleek naar schatting al zeven jaar dood, en zijn stoffelijk overschot woog nog maar 12 kilo. Een zaak vol raadsels en mysteries; wellicht schrijf ik hier ooit nog een aparte blog over. Wil je er nu al meer over lezen, klik dan hier.