Een kort poosje terug publiceerde Stichting Coldcasezaken meer dan 50 nieuwe reconstructiefoto's van ongeïdentificeerde doden, waardoor de kans op herkenning significant steeg ten opzichte van de oude foto's en tekeningen van daarvoor. Foto's van dode mensen — daar kijkt niemand graag naar. En tekeningen van een vaag persoon trekken ook nauwelijks aandacht. Levensechte reconstructies doen dat wél. Ze kunnen bovendien massaal gedeeld worden in de media, iets wat met foto's van overleden personen simpelweg niet mogelijk is. Een groot voordeel natuurlijk.
Nadat diverse Nederlandse kranten over de nieuwe foto's schreven, kwamen er meteen tips binnen, waaronder sterke aanwijzingen over de mogelijke identiteit van een Hindoestaanse man. Die media-aandacht kwam niet uit het niets. Enkele dagen daarvoor hadden we een persbericht gestuurd naar tientallen redacties, met daarin een downloadlink naar alle nieuwe foto's, zodat ze die vrij konden gebruiken ten behoeve van de identificatie van de slachtoffers. Het was mooi om te zien dat veel media daar direct gehoor aan gaven.
Toch liet een aantal grote kranten verstek gaan. We stuurden meerdere journalisten een bericht, en schreven John van den Heuvel zelfs persoonlijk aan — iemand die zich al jaren inzet voor slachtoffers. Hij gaf geen enkele reactie: geen bericht, geen publicatie, niks. Een beetje jammer. Hij presenteerde ooit zelfs een programma over cold cases, Crime Desk. Gaat het hem alleen aan als hij er zelf mee op televisie komt?
Het contrast met België was schrijnend. We stuurden ook daar ons persbericht naar tientallen kranten en redacties, juist omdat een aanzienlijk deel van de nieuwe foto's betrekking had op Belgische zaken. Het resultaat? Slechts één Belgische krant, Sudinfo.be, wijdde er aandacht aan. Daar zijn we uiteraard dankbaar voor. Maar het zegt veel dat ondanks onze inspanningen en het belang van deze zaak, vrijwel geen enkel Belgisch medium iets met deze beelden deed.
Tekst gaat door onder de afbeeldingen
Zelfs toen wij eerder een Belgische cold case oplosten — een gebeurtenis die normaal gesproken nieuwswaardig is — was er geen enkele Belgische krant die hier aandacht aan schonk. Dat geeft een zorgwekkend signaal af over de prioriteit die er wordt gegeven aan het identificeren van slachtoffers en het informeren van nabestaanden in België.
De minimale aandacht voor deze slachtoffers — van wie sommigen door misdrijf om het leven kwamen — laat pijnlijk zien hoe onbelangrijk het kennelijk wordt gevonden om hen eindelijk te identificeren. En daarmee ook om hun nabestaanden duidelijkheid en rust te bieden. Deze onverschilligheid staat in schril contrast met de betrokkenheid die wij in Nederland ervaren, en roept vragen op over de maatschappelijke en journalistieke prioriteiten in België.
Reactie plaatsen
Reacties