Auteur : FvdV

Toen een medewerker op 29 juni 2001 meldde dat de 54-jarige neuroloog Ingrid Hakkert niet was komen opdagen op haar werk, besloot de politie een bezoek te brengen aan haar woonboerderij op de Spurkstraat in het Brabantse Den Dungen. De achterdeur bleek te zijn geforceerd. Boven troffen ze in de slaapkamer het levenloze lichaam van Ingrid aan, ze bleek met 6 schoten in het hoofd en borststreek om het leven te zijn gebracht. Onder in de woning werd haar zwaargewonde dochter gevonden in een plas bloed, zij was ook geraakt in haar hoofd.

Over Ingrid Hakkert
De 54-jarige Ingrid Hakkert was een toegewijde neurologe werkzaam in het ziekenhuis van Den Bosch, ze maakte lange dagen op haar werk. Samen met haar echtgenoot Adriaan Hakkert kreeg ze een dochter, Femke, die vanwege een handicap rolstoelafhankelijk was en bovendien visueel beperkt. Het huwelijk tussen Ingrid en Adriaan verliep naar verluid moeizaam, en uiteindelijk zouden de twee gescheiden van elkaar door het leven gaan. Adriaan kreeg uiteindelijk een nieuwe relatie, maar sprak met Ingrid af om samen de zorg voor hun dochter te delen tot zij achttien jaar zou zijn en zelfstandig kon gaan wonen. 

Politieonderzoek
Voor de politie was het op de plaats delict meteen duidelijk dat het hier niet om een roofmoord ging, er waren namelijk geen spullen verdwenen. Er leek eerder sprake te zijn van een koelbloedige liquidatie. Femke overleefde de poging tot moord, wonder boven wonder, maar belandde wel zwaargewond in het ziekenhuis. Met behulp van non-verbale signalen, in de vorm van handkneepjes, kon de politie haar ondanks haar toestand toch een aantal keren verhoren. Uit haar verklaringen kon worden opgemaakt dat ze drie mannen, die later lange haren zouden hebben gehad, had gezien, en die ondanks dat zij er buitenlands uitzagen wel gewoon Nederlands spraken. In een later verhoor liet zij weten dat ze de auto van haar vader had gehoord en haar vader dronken op de trap had gezien. Bij een buurtonderzoek kwam de naam Adriaan ook vaak naar voren. Op het moment van dit onderzoek was hij net met zijn nieuwe vriendin begonnen aan een vaarvakantie. Hem werd gevraagd zich te melden en toen hij dit na zijn vakantie deed werd hij onmiddellijk gearresteerd.

Adriaan Hakkert
Volgens de politie was er genoeg indirect bewijs tegen Adriaan Hakkert om de arrestatie te rechtvaardigen. Vrienden van Ingrid verklaarden o.a. dat hij in het verleden wel eens gedreigd zou hebben om zijn wapens te 'gebruiken'. En als mogelijk motief voor de moord werd er gedacht aan de flinke erfenis die Adriaan zou worden toegewezen na de dood van zijn vrouw (op papier). 

Het alibi dat Adriaan aanleverde was volgens de politie niet waterdicht. Hij verklaarde die nacht bij zijn vriendin te hebben geslapen, echter verklaarde zijn vriendin dat zij die nacht onder invloed was van slaapmedicatie in combinatie met alcohol, waardoor zij niet met zekerheid durfde te zeggen dat hij die nacht het bed niet had verlaten. De politie vermoed dat Adriaan tussentijds was weggeweest en verrichtte onderzoek naar de benzinestand van zijn auto. Daaruit bleek dat er die nacht bijgetankt moest zijn geweest, wat zou bewijzen dat Adriaan inderdaad die nacht weg was geweest.

Ook hadden de buren van Ingrid verklaard dat de hond van het gezin niet had aangeslagen (geblaft) die nacht, het zou dus mogelijk om een bekende dader kunnen gaan. Met de kennis dat Adriaan een ervaren jager was stapelde het indirecte bewijs tegen hem op. De eis van het OM luidde als volgt, 18 jaar voor moord en poging tot moord. Wel wilden ze aanvullend onderzoek verrichten, onder andere naar de betrouwbaarheid van de verklaringen die door Femke werden afgelegd.

Uitspraak
De verdediging van Adriaan baseerde zich voornamelijk op de verklaringen van Femke. Zij had immers verklaard dat ze de auto van haar vader had gehoord, terwijl dat in werkelijkheid onmogelijk was. De auto stond namelijk al vóór de moord geparkeerd op een parkeerplaats nabij het eindpunt van zijn geplande vaarvakantie. Ook werd er getwijfeld aan de mate van beïnvloeding tijdens de verhoren van de dochter. Opnieuw werd de vraag gesteld hoe betrouwbaar deze verklaringen werkelijk waren. Daarnaast klonk er kritiek op het feit dat andere aanknopingspunten nauwelijks werden onderzocht. Zo ontving de politie de dag na de moord een anoniem bericht waarin werd gesteld dat het om een vergismoord ging: een wraakactie gericht op een crimineel, waarbij een eerdere schietpartij van enkele maanden daarvoor een rol zou hebben gespeeld. Bij die schietpartij was bovendien gebruikgemaakt van hetzelfde type wapen. Volgens de schrijver van het bericht was er sprake van een vergissing, maar de politie schoof deze mogelijkheid terzijde en achtte het uitgesloten.

Daarnaast was Ingrid in het verleden al eens bedreigd, nadat een patiënt was overleden als gevolg van een medische fout. Ingrid werd destijds als medeverantwoordelijk beschouwd, maar kreeg geen straf. De klacht die door de vader van het slachtoffer, Johan T., werd ingediend, werd ongegrond verklaard. Hij zou toen hebben gezegd dat hij geen geld wilde ontvangen, maar “op een andere manier” met haar zou afrekenen.

Toen Johan verklaarde dat hij op de avond van de moord gewoon thuis was geweest, werd ook dit mogelijke spoor door de politie terzijde geschoven. Alle aandacht richtte zich op Adriaan.

Hoewel de deskundige van de verdediging twijfels uitte over de betrouwbaarheid van Femke’s verklaringen, werden deze uiteindelijk toch als geloofwaardig beschouwd. Het NFI stelde bovendien vast dat de gevonden hulzen afkomstig waren van een 9mm-wapen; in het huis van Adriaan werd een doos met hulzen van hetzelfde kaliber aangetroffen. Het bij elkaar opgetelde indirecte bewijs werd door de rechtbank voldoende geacht om hem vast te zetten — Adriaan werd schuldig bevonden.

Hoger beroep en vrijspraak
Het hof twijfelde eveneens aan de verklaringen die Femke had afgelegd; bovendien bleken deze in de loop der tijd meerdere keren te zijn veranderd. Uit de stukken kwam naar voren dat zij, nog vóór aanvang van de rechtszaak, had toegegeven niet zeker te weten of het wel haar vader was geweest. Ze durfde haar eerdere verklaring echter niet in te trekken, omdat ze die destijds met zoveel stelligheid had afgelegd.

Omdat al het indirecte bewijs door het hof als onvoldoende werd beschouwd, volgde vrijspraak voor Adriaan. Voor de buitenwereld bleef hij echter altijd de verdachte man. In 2007 overleed hij. Uit zijn testament bleek dat hij een beloning had uitgeloofd voor informatie over de moord op Ingrid — zelfs de dader zelf zou dat bedrag kunnen opeisen. Dat leidde tot discussies: deed hij dit om zijn naam te zuiveren, of uit oprechte betrokkenheid?

Tips en informatie
Ondanks dat het even leek alsof de zaak opgelost zou worden, blijft deze liquidatie tot de dag van vandaag onopgelost. Wij doen een dringend beroep op u. Beschikt u over informatie over deze zaak? Weet u eventueel meer over de andere aanknopingspunten die niet nader zijn onderzocht.

Laat het ons dan weten via het contactformulier of stuur een e-mail naar tips@coldcasezaken.nl. Zelfs kleine aanwijzingen kunnen het verschil maken. Wij zorgen ervoor dat uw informatie op de juiste plek terechtkomt en voeren – indien nodig – aanvullend onafhankelijk onderzoek uit.

Wilt u anoniem blijven? Vink dan het vakje aan in het contactformulier. Dankzij ons zorgvuldig opgebouwde netwerk kunnen wij volledige anonimiteit garanderen. Twijfel niet. Help mee deze zaak op te lossen.

Keer terug naar lijst met cold cases