Succes: De identificatie van Rugiero Rea uit Napels (IT)
Op 15 november 1993 werd in Amsterdam, onder de Haringpakkersbrug, het lichaam gevonden van een overleden man. Omdat hij geen enkele vorm van documenten bij zich droeg, zoals een paspoort of identiteitsbewijs, moest de Amsterdamse politie op andere manieren op zoek gaan naar zijn naam. Enige aanknopingspunten waren de Italiaanse kleding van de man en een sleutelhanger van een Italiaanse politieke partij. Ondanks onderzoek bleef de naam van de onbekende dode een raadsel.
Stichting Coldcasezaken begon zich in 2024 in te zetten voor onbekende doden. Op de website werd een uitgebreide categorie geopend waarop talloze zaken werden geplaatst, met de oproep aan mensen die meer wisten om contact op te nemen. De man die onder de Amsterdamse brug was aangetroffen, kreeg daar ook een eigen pagina.
In mei 2025 kwam er een tip binnen over de zaak. De tipgever gaf aan dat hij het gezicht van de dode man door gezichtsherkenningssoftware had gehaald, en dat het betreffende programma wees naar een website waarvoor betaald moest worden. Zonder een seconde te twijfelen betaalde de stichting het bedrag dat nodig was om de website te bezoeken.
Het bleek te gaan om een Italiaanse pagina van een lokale krant, waarin iemand een interview gaf over zijn vermiste vader. De man, met de naam Ciro, vertelde dat hij vrijwel zijn hele leven op zoek was naar zijn vader en geen idee had waar hij moest beginnen. Bij het artikel stond de foto die bovenaan de pagina te zien is, en met een beetje verbeelding leek hij inderdaad op het gehavende gezicht van de onbekende dode uit 1993. Omdat er bij het Italiaanse krantenartikel geen enkel contactgegeven van de zoon stond, moest Stichting Coldcasezaken die op een andere manier zien te achterhalen. Dit soort onderzoeken zijn nooit makkelijk, maar toch lukte het Meyer om al de volgende dag contact te krijgen met Ciro en diens nichtje.
Omdat het om een Italiaanse familie ging, kon er in het Italiaans worden gesproken; Meyer woont in Italië. Hoewel er flink wat voor nodig was om de familie ervan te overtuigen dat het geen poging tot oplichting of andere slechte bedoelingen betrof, kwam het gesprek echt op gang toen het vertrouwen – mede dankzij een Italiaans krantenartikel over een eerder succes – was gewonnen. Ciro kende zijn vader alleen nog van toen hij heel klein was en kon niet beoordelen of de dode man op de foto daadwerkelijk zijn vader was. Hij liet de foto daarom aan zijn moeder zien. Toen meteen de tranen over haar wangen rolden, wist Ciro dat de kans groot was dat het inderdaad om zijn vader ging.
De politie van Amsterdam wilde graag het DNA van de zoon vergelijken met dat van de dode man en kwam al snel terecht in een wirwar van regels omtrent de afname van erfelijk materiaal. Het bleek een bureaucratisch doolhof waarin de politie, de stichting en ook Ciro zich ineens bevonden. Er gingen maanden voorbij waarin het vooral wachten was; wachten op een beweging van de Italiaanse autoriteiten. Het duurde uiteindelijk zó lang dat er een andere manier werd gevonden om de vergelijking toch mogelijk te maken.
In oktober kwam eindelijk het langverwachte resultaat uit het laboratorium van het NFI. Rugiero Rea bleek een 100 procent match met de onbekende dode man uit 1993. De levenslange zoektocht naar zijn vader was voor Ciro eindelijk voorbij. Het was een treurig, maar tegelijkertijd ook troostrijk moment, omdat de onzekerheid die hij zo’n beetje zijn hele leven had gehad in één klap was weggenomen.
Het oplossen van deze ruim dertig jaar oude vermissing, en het identificeren van meneer Rea, werd voor Stichting Coldcasezaken de derde keer in één jaar tijd dat zij een zaak in samenwerking me de politie wisten op te lossen. Na het vele contact tussen Ciro en Meyer ontstond bovendien een vriendschap die naar verwachting nog lang zal blijven bestaan.