De cold case vermissing van Mieke 'Harmina' Gulien - Muiden - 28-09-1989
Op 12 oktober 1989 stapten de ongeruste ouders van Mieke Gulien het bureau van de Rijkspolitie in Weesp binnen. Zij kwamen aangifte doen van de vermissing van hun dochter, die overigens al ruim vijf maanden zwanger was. De familie had al vanaf 23 september niks meer van haar vernomen. Mieke had haar zusje die dag nog over de telefoon verteld dat haar vriend Peter voor de volgende dag een zwangerschapscontrole in het Slotervaartziekenhuis in Amsterdam had gemaakt. Ze zou haar laten weten hoe het was gegaan, was de belofte. Maar toen ze na een paar dagen nog niets had laten weten, werd de familie bezorgd.
Over Mieke Gulien
Mieke werd als tweede dochter geboren in een Amsterdams gezin met uiteindelijk vier kinderen. Haar jeugd bracht ze door in de Indische buurt in Amsterdam, en studeerde een aantal jaren aan de huishoudschool. Op haar 14e werd ze verliefd op Peter, een tien jaar oudere huisschilder. De liefde was wederzijds, en het stel ging al snel samenwonen op een motorklipper, een soort zeilschip. Later verhuisden het paar naar Amsterdam, waar ze eerst een huisje aan de Oostenburgervoorstraat huurden, en in 1985/1986 een luxueuze woonark betrokken langs de Pampusweg in Weesp.
Hoewel het erop leek dat Mieke een gelukkig leven leidde, was dit volgens haar familie niet helemaal het geval. Ze wekte doorgaans een nogal eenzame indruk, maar sprak zich daar nooit echt over uit. Vaak zat ze alleen thuis op de woonark, omdat Peter op zakenreis naar het buitenland was. Toch kon ze zichzelf redelijk vermaken met films, een tamme fret en haar vogeltje.
Volgens haar familie leefde Mieke helemaal op toen ze zwanger bleek te zijn. Ze was bezeten van haar vriend Peter, en wilde al jarenlang een kind van hem. De 28-jarige straalde weer. Ze kon niet wachten om moeder te worden.
Een raadsel waar Mieke was gebleven
Omdat Mieke al dagen niets van zichzelf had laten horen, was de familie ongerust geworden. Er werd meerdere keren gebeld naar de telefoon van Mieke, maar ze nam geen enkele keer op. Toen haar zusje bij de woonark langsging, waren de gordijnen dicht en werd er niet open gedaan. Alleen de hond gaf een teken van leven door te blaffen. Ze keerde nog ongeruster weer terug naar huis.
Kort na thuiskomst kwam Peter bij haar aan de deur. Emotioneel vertelde hij dat Mieke en hij ruzie hadden gehad, en dat ze daarna met al haar spullen was vertrokken. Ze zou voor een ton aan sieraden hebben meegenomen, maar haar gouden bedel-armband was ze volgens de huisschilder vergeten. Dat was vreemd, want juist die armband betekende veel voor Mieke.
Omdat de familieleden het verhaal van Peter merkwaardig vonden, belden zij naar het Slotervaartziekenhuis om te vragen of Mieke wel op haar afspraak was komen opdagen. Het ziekenhuis deelde mee dat Mieke helemaal geen afspraak had staan die dag. Het was een verontrustende wending. Peter had zelf gezegd de afspraak te hebben gemaakt, maar dat bleek dus niet waar te zijn.
Peter vond het volgens het zusje van Mieke niet nodig om actie te ondernemen. De houding van Peter riep veel vraagtekens op bij de familie, en nadat zij een aantal andere vreemde dingen hadden ontdekt over hem, besloten ze naar de politie te gaan. Zo zou er een vrouw op hun oude adres wonen die ook een kind van hem had, en had Peter de huur van het betreffende huis nooit opgezegd.
Verouderingsfoto van Mieke Gulien - klik om te vergoten
Politieonderzoek
De politie begon vanwege de vermissing een onderzoek, maar vond geen aanwijzingen voor een misdrijf. De woonboot werd meerdere keren grondig onderzocht, en alle tips die zij kregen werden nagetrokken. En hoewel Peter tegenstrijdige verklaringen aflegde tegenover politie, de familie, en zijn buren, kon de recherche geen enkele aanwijzing vinden voor zijn betrokkenheid.
De familie bleef ervan overtuigd dat de man op wie hun Mieke stapelverliefd was iets met haar verdwijning te maken moest hebben. Het scenario dat ze uit zichzelf (vrijwillig) verdwenen was, leek hun zeer, maar dan ook zeer onwaarschijnlijk. Mieke was dolgelukkig dat zij zwanger was, en was zo gek op haar Peter dat ze zijn naam twee maal op haar lichaam had laten tatoeëren.
Ook had Mieke een hele sterke band met haar familie, en was het niks voor haar om nooit meer iets te laten horen, vooral niet na de geboorte van haar kindje. Het feit dat de politie Peter nooit als verdachte had gezien, was voor de nabestaanden onbegrijpelijk.
Omdat de politie volgens de familie niet genoeg deed, bleven zij met de handen in de haren onvermoeid doorzoeken. De woonboot werd meerdere keren bezocht in gezelschap van een paragnost. Er werd door de vader van Mieke een beloning van 10.000 Gulden uitgeloofd. Ook hebben zij door duikers in het water laten zoeken naar aanwijzingen. De paragnosten die met de familie mee waren gegaan naar de woning leverden geen nuttige informatie - "Kermisbabbels", en de uitgeloofde beloning leverde geen tips op - Er kwam enkel een oplichter op af. De duikers kwamen wel met iets interessants naar het oppervlak.
Botten in het water
Op zaterdag 15-08-1992 werd er op verzoek van de familie in het Amsterdam-Rijnkanaal ter hoogte van de Westelijke Merwedekanaaldijk door verschillende duikers gezocht naar eventueel het stoffelijk overschot van hun geliefde Mieke. Het duikersteam kwam die dag met enkele botten naar boven die mogelijk van een mens waren. Een gerechtelijk laboratorium werd aangewezen om uit te wijzen of het inderdaad ging om menselijke resten. Eerder hadden duikers ook al gezocht naar Mieke, maar hadden de zoekacties nooit iets opgeleverd. Op 10-09-1992 kwam het resultaat van het onderzoek van de gevonden botten. Het bleken dierlijke resten die al minstens tien jaar op de plek hebben moeten liggen.
Aandacht media
Verschillende programma's hebben in de jaren aandacht besteed aan de vermissing van Mieke Gulien. Jaap jongbloed en Peter R de Vries hebben in hun programma 'CrimeTime' hun best gedaan om duidelijkheid te scheppen. In het programma 'Het zesde zintuig' werden paragnosten onder leiding van Robert ten Brink gevraagd hun gave los te laten op de zaak. Het leverde allemaal geen doorbraak op.
Wel kregen familieleden door de jaren heen een aantal anonieme tips. Een vrouw die via de telefoon en later met een briefje contact had opgenomen wees de vinger naar Peter. Hij zou Mieke hebben doodgeschoten, in plastic hebben gerold, en onder het gangetje van de woonboot in beton hebben gegoten.
Het is niet duidelijk wanneer het precies heeft plaatsgevonden, maar het staat vast dat er door de recherche, vóór of na die anonieme tip, met speciale apparatuur op de plek waar vroeger de tuin van Mieke en Peter lag heeft gezocht. Het was echter zonder resultaat.
Journalisten gingen in 2013 zelf een kijkje nemen bij de woonark aan de Pampusweg. Zij troffen de nieuwe eigenaar, die de woning na de vermissing had gekocht van Peter. Hij verzekerde de journalisten dat de woonboot heel goed was doorzocht door de politie, waaronder ook de kruipruimte van de boot. De journalisten namen zelf ook een kijkje in de kruipruimte, en die leek volgens hen veel te klein om iemand 'in te metselen'. Het beton zag er helemaal ongeschonden uit. Verder vertelde de eigenaar dat er met de jaren wel vier keer in de tuin was gegraven naar resten of aanwijzingen, allemaal zonder resultaat.
Informatie en tips
Hoewel Mieke Gulien inmiddels 60, en Peter zelfs 70+ zou zijn, hopen de politie en vooral de nabestaanden nog altijd op antwoorden. Peter woonde kort na de verdwijning van Mieke naar verluid al samen met een andere vrouw en is voor de familie nog altijd de (enige) hoofdverdachte. Volgens de politie heeft de man echter niks met de verdwijning te maken. Er zijn diverse berichten te lezen waarin wordt beweerd dat er fouten zijn gemaakt in het dossier, en dat de politie uit angst voor imagoschade de zaak gesloten houdt. Wat hier van waar is weten wij niet.
Wat iedereen in elk geval hoopt, is dat er iemand opstaat met nieuwe informatie. Elk klein detail kan een puzzelstukje op de goede plek leggen, en daarmee voor een doorbaak in de zaak zorgen. Daarom willen wij u vragen om, als u ook maar iets weet, uw informatie prijs te geven.
Neemt u (anoniem) contact op met onze redactie.
Wij nemen zorgvuldig de tijd voor uw informatie en zorgen er op betrouwbare wijze voor dat het op de juiste plek terecht komt. U kunt uw verhaal kwijt via onderstaand formulier. Blijft u graag anoniem? Laat dan de contactgegevens-velden leeg.
U kunt ook e-mailen naar info@coldcasezaken.nl.
Help mee en deel deze zaak. Volg ons ook op onze socials
Stichting Coldcasezaken maakt gebruik van informatie uit open bronnen en onze pagina's zijn meestal een mix van (nieuws)berichten die wij zo veel mogelijk in onze eigen woorden vormgeven op de website. We maken vaak gebruik van artikelen uit nationale kranten(archieven) van o.a. De Telegraaf, het AD, Trouw, De Volkskrant, het Parool, NRC etc. Voor een complete lijst van onze bronnen verwijzen wij u graag naar deze pagina
Indien u van mening bent dat er teksten of afbeeldingen in strijd zijn met het intellectueel eigendom dan verzoeken wij u om contact op te nemen. Op geen enkele wijze wordt door ons platform bewust onrechtmatig gebruik gemaakt van het intellectueel eigendom van anderen en betrachten wij uiterste zorgvuldigheid. De stichting is een non-profit organisatie en leunt volledig op vrijwilligers.